Hoewel ze hun tenen en oren bijna hadden afgevroren tijdens de dag, was de wijn een herinnering van komende en gepasseerde zomers. Nu zaten ze op haar balkon met een glas rosé in de hand. Fred werd dronken, zij zou dat nooit toegeven. Ze stak een sigaret op en het volgende filosofisch epistel:
“Ziet ge Fred, ik geloof dat ge het nooit helemaal af zult krijgen. Het spijt mij als ik nu net uw dromen heb kapotgesmeten. Maar ge zult ‘er’ nooit geraken. Ik denk zelfs dat, als ge er geraakt, als ge daar dan arriveert, dat ge ‘hier’ niet meer zult zijn. Ge zult mij niet meer kunnen bellen, zoals vandaag. Ge zult mij niet meer kunnen vragen of ik iets onnozel wil gaan doen. En dan langs uw neus weg vertellen dat ge ‘er’ geraakt zijt. Want ik zou u niet meer kunnen verstaan, niet kunnen begrijpen. Ge zou uit mijn geheugen verdwenen zijn. Want gij zou ‘het afgekregen’ hebben, terwijl ik nog steeds vollevendig aan het zoeken zou zijn. “
“Ik bedoel, ik zie u graag, Freddie, Maar ik LEEF just nog een beetje grager. Dus zelfs als ge het tegendeel bewijst, zelfs als gij u compleet voelt, als ge ‘er’ geraakt zijt. Dat ge gearriveerd zijt waar ge wou geraken toen ge met dit leven begon… zegt het mij niet. Ik zou dat niet overleven. Laat mij gewoon stillekes alleen. En wacht misschien op mij, tot ik ‘er’ zelf geraak… of nee, wacht enkel op mij als ge dat echt wilt. Want gij zult het al kunnen zien, en ruiken. Ge zult de volgende mogelijkheden al kunnen zien. Ik durf wedden dat ge snel terug ‘onderweg’ zult zijn, ik ken u.”
“Schenkt mij nog is in, Freddie, Ik heb just de essentie van Kosmische melancholie bedacht… het doet zeer.. "
Reactie schrijven