Natuurlijk zie ik niet wat gij ziet, Freddie. Want ik zie u. Zoals gij zijt. In mijn ogen. Ik hoor u. Zoals gij in mijn oren klinkt. Ik maak nuances van u. Die meestal in mijn kraam passen. Ik interpreteer u vanuit mijn kader maar soms past ge daar niet in.
Ik zwijg dan. Omdat ik vrees dat ik mijn woorden zal vuilmaken. Ik vrees dat mijn cynisme uit uw oren zal druppen wanneer ge mijn binnenste binnenste mening aanhoort. Dus ik zwijg, Freddie. Want ik ben het niet met u eens. Echt niet. Ik heb het nochtans geprobeerd. Ik kan uw standpunt zelfs zien. Het begrijpen. Ik zie de afdruk van het stappenplan, de hink-stap-sprong, het de-vloer-is-lava-parcours, dat ge hebt afgelegd om de mening te ventileren die zojuist mijn oren heeft doen fluiten en mijn hoofd heeft doen ontploffen. Ik voel uw beweegredenen met u mee. Ik snap u, Freddie, ik begrijp u zelfs, ik kan er wel degelijk helemaal inkomen. En toch ben ik het niet met u eens. Soms weet ik dat we allebei gelijk staan te hebben, terwijl we verwijten roepen. Ge weet hoe triestig ik nu word.
Natuurlijk zie ik niet wat gij ziet, Freddie. Want ik zie u. Zoals gij zijt. In mijn ogen. Ik hoor u. Zoals gij in mijn oren klinkt. Ik maak nuances van u. Die meestal in mijn kraam passen. Ik interpreteer u vanuit mijn kader en soms verrast ge mij wonderlijk.
Soms had ik u zonder het te willen toch in een hoekske geduwd. Soms heb ik u veralgemeend, over één kam geschoren of vastgeklonken aan een persoonlijkheidsprofiel. Soms ben ik vergeten luisteren naar uw argumenten vooraleer ik mijn conclusies trok. Soms heb ik u gereduceerd tot een MBTI-DISC-INSIGHTS-PCM of zelfs ENNEAGRAM-type. Soms verstop ik mezelf achter het gezever dat ik nu eenmaal zo ben. Dan verkondig ik steeds luider dat jan en alleman maar eens rekening met mij moet houden. Dat ik 'er' toch helemaal niet kan aan doen. Dat zijn excuses in plaats van verontschuldigingen. Want soms vind ik gewoon dat ik gelijk heb. En soms heb ik het mis. Het spijt mij Freddie., meestal duurt het even vooraleer ik dat toegeef. Soms had ik het mis. En dan doet gij iets dat mijn hartslag versnelt. Dan hebt ge mij dieper begrepen dan dat ik mezelf al had bedoeld. Dan vier ik een innerlijk opgelucht feest van herkenning.
Natuurlijk zie ik niet wat gij ziet, Freddie. Want ik zie u. Zoals gij zijt. In mijn ogen. Ik hoor u. Zoals gij in mijn oren klinkt. Ik maak nuances van u. Die meestal in mijn kraam passen. Ik interpreteer u vanuit mijn kader maar ik zoek steeds naar de rekbaarheid.
Omdat mijn standpunten in elkaar kunnen krimpen wanneer ze kil en koud worden ontvangen. Zoals mijn opinie verhit kan geraken wanneer er teveel frictie is. Zoals ge mij kunt doen uitzetten en ontploffen mijn lijf, mijn brein, mijn hart... Mag ik samen met u op zoek gaan Freddie? Zullen we een zoektocht beginnen naar de nuances in ons verhaal? Zullen we de wereld bij elkaar houden met adjectieven in plaats van feitelijk ons gelijk te willen halen? Bedankt Freddie. Bedankt voor de momenten waarop we na het roepen kunnen huilen. Dat we op die momenten opnieuw weten hoe onwaarschijnlijk schoon het leven in elkaar zit. Natuurlijk zie ik niet wat gij ziet Freddie. Niet altijd. Maar ik beloof dat u zal blijven ont-moeten. Dat ik mijn verstandpunten met gevoel zal nuanceren. Ik beloof dat ik met twee paar oren naar u zal blijven luisteren. Dat ik zal horen wat ge zegt. Dat ik zal luisteren en zoeken naar wat ge bedoelt. Dat ik u altijd meer betekenis zal geven dan dat ge zelf fluisterend toegeeft. Want ik zie u. Zoals gij zijt. Zoals gij in mijn oren klinkt. Zoals muziek die tot op mijn ziel ontroert...
Reactie schrijven